نشان ماه ستاره یکی از نمادهای کهن فلات ایران و میانرودان است که بر روی بسیاری از آثار دوره هخامنشی، همچون مهرها به‌کار رفته است.
این نماد به‌گونه شگفتی در سکه‌ها و مهرهای اشکانی و ساسانی کاربرد فراوانی
داشته است، به‌گونه‌ای که شما این نشان را بر روی همه سکه های ساسانی و
اشکانی مشاهده می‌کنید. در بالا سکه های ساسانی و اشکانی را می‌بینید که
دارای نشان ماه ستاره و نوشته‌هایی به دبیره خط پهلوی هستند.
خیام نیشاپوری در کتاب «نوروزنامه» که در اصل درباره نوروز و جشن‌های
ایرانیان باستان است، درباره دیگر عادات و رسوم ایرانیان هم سخن گفته‌اند.
وی درباره نشانی که امروزه به «ماه و ستاره» معروف است بحث کرده و بر این
باور است که نخستین بار در جهان، جمشید، طلا و نقره را استخراج کرد و او
بود که نشان «آفتاب» و «ماه» را بر روی آنها حک کرد.
در واقع نشانی که امروزه «ماه و ستاره» دانسته می‌شود، شاید نماد «ماه و آفتاب» باشد.
اکنون می‌خوانیم در برگه ۱۶ نسخه خطی «نوروزنامه خیام» در کتابخانه همگانی برلین: اندر یادکردن زر و آنچه نیاز بود درباره او. زر : (طلا) اکسیر آفتاب است و سیم(:نقره) اکسیر ماه و نخستین کس که زر و سیم از کان(:سنگ معدن) بیرون آورد جمشید بود و چون زر و سیم از کان بیرون آورد فرمود تا زر را چون به گردی آفتاب گرد کردند و بر هر دو روی «چهره آفتاب» مُهر نهادند و گفتند این پادشاه مردمان است اندرین زمین، چنانکه آفتاب اندر آسمان و سیم را چون به گردی ماه کردند و بر هر دو روی «رخ ماه» مُهر نهادند و گفتند این کدخدای مردمان است اندر زمین چنانکه ماه اندر آسمان و مر زر را که خداوند کیمیاست.
پس دریافتیم و دانستیم که نشان ماه و ستاره نمادی است کاملا ایرانی و هرگز از آن ترکان عثمانی و اسلام تازیان نیست.
